| شعر زیبا |
از راه می‌رسند پدرها، غروب‌ها
دنیای خانه، روشن و زیبا، غروب‌ها
از راه می‌رسند پدرها و خانه ها
آغوش می‌شوند سراپا غروب‌ها
از راه می رسند و به آغوش می‌کشند
با اشتیاق کودک خود غروب‌ها
از راه می‌رسند و هیاهوی بچه‌هاست
زیباترین ترانه‌ی دنیا غروب‌ها
در چشم‌های منتظران گرگ و میش عصر
محو است در شکوه تماشا غروب‌ها
در چشم‌های دخترکان شوق دیگری ست
شوق دوباره دیدن بابا غروب‌ها
بعد از هزار سال همان شوق شعله ور
در چشم‌های منتظر ما غروب‌ها
بعد از هزار سال من و کودکان شام
تنها نشسته‌ایم همین‌جا غروب‌ها
اینجا پدر! خرابه شام است، کوفه نیست
اینجا بیا به دیدن ما با غروب‌ها
بابا بیا که بر دلمان زخمها زده ست
دیروز تازیانه و حالا غروب‌ها
بابا بیا که بغض مرا، وا نکرده است
نه زخم تازیانه، نه حتی غروب‌ها
دست تو را بهانه گرفته ست بغض من
بابا ز راه می‌رسد آیا غروب‌ها؟
دست تو را بهانه گرفته که بشکفد
بغضم میان دست تو تنها غروب‌ها
بابا بیا کنار من و این پیاله آب
که تشنه ایم هر دو تو را تا غروب‌ها
از جاده ها بیایی و رفع عطش کنی
از جاده‌ها بیایی … اما غروب‌ها
بسیار رفته‌اند و نیامد پدر هنوز
بسیار رفته‌اند خدایا غروب‌ها
کم‌کم پیاله موج زد و چشم روشنش
چون لحظه های غربت دریا غروب‌ها
خاموش شد و بر سر سنگی نهاد سر
دختر به یاد زانوی بابا غروب‌ها
بعد از هزار سال هنوز اشک می‌چکد
از مشک پاره‌پاره سقا غروب‌ها
فرم در حال بارگذاری ...
