رقیه جان! آن زمان که در صحرای نینوا بر بلندی منتظر بازگشت پدر غریبت

حسین، عموی رشیدت عباس و برادر دلیرت علی اکبر بودی من نبودم؛ اما

اکنون که قصه های شبانه مادرم با غربت تو آمیخته می شود و اشک

های پدرم آرامبخش جان اوست، من نیز ندیده دلباخته بانویی شده ام که

می گویند با دستانی کوچک گره های بزرگ باز می کند.

من با تو بیعت کرده و میثاق میبندم که تا قیام منتقم آل الله در راه حق و

برپایی ظهورش و همچنین رساندن پیام عاشورا بعد از 1400 سال همچون

عمه ات زینب (س) از جان و دل مایه گذاشته تا در قیامت مورد شفاعت

یاس 3 ساله حسین قرار گیرم.